Między godziną 13:00 a 17:00 większość dorosłych nadal pracuje. Szkoły już się skończyły, rodzice jeszcze nie wrócili. Właśnie wtedy dzieci i młodzież są najczęściej same – fizycznie i cyfrowo. To pozornie neutralny czas dnia okazuje się być najniebezpieczniejszym momentem w świecie młodych ludzi online.

Według danych organizacji monitorujących treści internetowe, to właśnie wtedy dochodzi do największej liczby przypadków cyberprzemocy, hejtu, wciągania dzieci w ryzykowne treści czy niebezpieczne kontakty. Czas po szkole to nie tylko odpoczynek i przekąska – to także godziny, kiedy algorytmy działają bezlitośnie, a samotne dziecko nie zawsze wie, jak się bronić.

To, co rodzicom wydaje się „czasem wolnym”, dla wielu młodych staje się przestrzenią ryzyka. Młodzież, która wraca do domu i sięga po telefon, często trafia na treści pełne przemocy, presji wizerunkowej, porównań, prowokacji. W tym czasie nikt nie moderuje rozmów, nie tłumaczy, nie chroni. Reagowanie staje się niemożliwe, jeśli dorośli nie wiedzą, co się dzieje.

W rozmowie w podcaście „Liczymy się dla edukacji” Monika Włodarczyk, radna Sejmiku Województwa Dolnośląskiego, mówi jasno:

„Największe i najgroźniejsze rzeczy, które dzieją się w internecie, dzieją się między godziną 13 a 17.”

To nie są słowa bez pokrycia. To konkretna obserwacja wielu organizacji, które badają zachowania dzieci w sieci. I zarazem alarm, którego nie można ignorować.

Rodzice często zakładają, że dziecko siedzące w pokoju przy komputerze „pewnie się uczy” albo „chociaż nie biega po ulicy”. Tymczasem za zamkniętymi drzwiami dzieją się rzeczy, o których nie chcemy wiedzieć – bo są trudne, niepokojące, czasem przerażające.

Musimy spojrzeć prawdzie w oczy: świat cyfrowy to nie tylko rozrywka. To równoległa rzeczywistość, która wymaga od rodziców, nauczycieli i instytucji realnej obecności i czujności.

Co możemy zrobić?

• Rozmawiać – nie tylko raz, ale regularnie, z otwartością i bez oceniania.

• Edukować siebie i dzieci – o tym, jak działają algorytmy, jak bronić się przed manipulacją, czym jest cyberprzemoc.

• Wprowadzać systemowe zmiany – jak dyżury psychologów w szkołach, kampanie informacyjne, programy wspierające rodziców i nauczycieli.

• Zacząć od siebie – być uważnym dorosłym, który interesuje się światem dziecka, także tym cyfrowym.

Nie zatrzymamy internetu. Ale możemy pomóc dzieciom nie zagubić się w nim wtedy, kiedy nikt nie patrzy.